Тау етегінен сығырайған күннің өзі күңіреніп батты. Самал жел де аспандағы бұлттарды жинап алып, сарғайып тұрған күннен бірнәрсені жасырғандай көзін жаба берді, жаба берді. Осы себептен таңғы суықтың ызғары мен желдің ызылдаған ызыңы басылар емес-ау. Қырық жамаудан құралған ескі лашықтың иесіне бұл суық ауыр тиері белгілі еді. Дірдектеген дене жылы көрпенің астында жатса да, жылу бере алмайтын дәрежеге жетті. Бір жағынан қара суықта, бір жағынан ауруы да асқынып, шалдың ығырын шығара бастады. Шыдамсыздық танытайын десе де, қауқарсыз еді бұл дене. Жалғыздықтан ба, әлде қараңғылықтан ба, әйтеуір, бұл өмірден жалыққандай өз-өзін дайындап үмітін үзген сәті болатын.
есігінің алдына шашы ағарған, киімі алба-жұлба болған қайыршы келіпті. Есік қоңырауын басыпты. Әлгі сұлу есік ашып, мына тіленшіге жаны қатты ашыпты да, оған екі мың теңге беріпті. Сосын қайыршыдан: «Сіз қайыр сұрап тапқан ақшаларыңызды қайда жұмсайсыз?» деп сұрапты.
Назарларыңызға жазушы Нұрлан Қабдайдың "Жынойнақ" атты әңгімесін ұсынамыз. Жазмыштың жазуымен "жынойнақ" әлеміне түскен кейіпкердің жанталасы мен жан бағасы, ар-ожданы мен дүние сатқындық турасындағы ойлары тоғысуда. Тоғысқан ойларға толы шығарманы оқи отырыңыз!
Жүрегіме мен сені жақын еткім келеді Сезімімнің сарқылмайтын жақұты еткім келеді Тәңір жазса маңдайға бірге болып қасыңда Жүрегіммен, жаныммен бақытты еткім келеді.
