Тыңдап тұрмын…

Иә, мен…

Менмін деймін…

Бұл кім екен?

Кім деймін?…

Сөйлесеңші, сонша неткен ұяң ең,

Не дерімді, не етерімді білмеймін…

Құлың болып кетсем, мейлі, кетейін,

Сорымбысың, бағымбысың? Кімсің, кім?!

Не тілейсің, айтшы, кәне, не етейін?

Сонша неге солқ-солқ етіп күрсіндің?

Тым құрыса тыныштық бер жаныма,

Ой, құдай-ай, ойының ба, шының ба?!

Жазалауың басталды ма тағы да,

Мазалауың аз болғандай бұрын да…

Құдай үшін… бір естіртші үніңді,

Ең бірінші және, бәлкім, ақырғы.

Мейлі, тіпті, айтпай-ақ қой шыныңды,

Мейлі, тіпті, айтпай-ақ қой атыңды.

Сүйесің бе?

Сүйсең соны білдіріп,

Жаз да жібер поштаменен хатыңды.

Қоймашы тек, қойма мені жынды ғып,

Төле десең, берем қаламақыңды…

((Періште ме, пері ме, әлде, пенде ме?!

Бітпейтұғын болдың-ау сен бір уайым)).

…Телефонның трубкасын кеудеңе

Қоя тұршы…

Жүрегіңді тыңдайын!..

Алмас Темірбай